همیشه و همه جا هنر

و باز یک نفر از مردم: فردوس! آفرین بر این مردم ـ مردمی که ماییم ـ آفرین بر این مردم که بزرگی غم از پا نمی‌اندازدشان تا زانوی غم در بغل، در خانه‌ی سکوت بنشینند. آفرین بر این مردم که سترگی رنج خسته‌شان نمی‌دارد تا پای از این راه هزار ساله‌ی جاوید درکشند. تا دست از این چراغ هدایت بردارند و حسین منّی به نسیان سپارند.

فردوس: آری به راستی که این مردم، مردمان آن فردوسند.ادامه مطلب...